این روزا

گاهی وقتا حالتی بهم دست میده که حس میکنم این آخرشه. ناراحت نیستم خوشحالم نیستم ولی توی یه لحظه تمام تعلقاتم بریده میشه و حس میکنم باید از این فضا و جسم و هرچی که هست برم. نمیدونم تا الان تجربه کردین یا نه. حس عجیبیه فقط چند لحظه ست که انگار نوار مغزیت صاف میشه. دیگه هیچی نیست. دیگه هیچ فکری نیست. دیگه هیچ تعلقی نیست. حس میکنی دقیقا نقطه پایان خودته. بعدش یه سوال میاد توی ذهن. من کجام؟ چرا اینجام الان؟ اصلا انگار گذشته و آینده از توی ذهنت کلا پاک شده و تو شدی یه نقطه. به نظرم اون لحظه ارزش اینو داره که توی اوج تموم بشه چون هیچ تعلق خاطری به کسی یا چیزی نداری. دلت میخواد کنده بشی و بری وصل بشی به همونجایی که جای اصلیته. شاید روح آدم توی یه لحظه یادش میاد و خودشم نمیدونه چی یادش اومده فقط بریده میشه از همه چیزایی که وصلش کردن و احساس معلق بودن در فضا میکنه.

نمیدونم از حرفام چیزی متوجه شدید یا به نظرتون چرت و پرت بود ولی هرچیزی که میتونستم در قالب کلمات بگمو گفتم...

خیلی پیچیده ست خیلی...

دارم یه جورایی خوبی تغییر میکنم:) قشنگ تغییرو دارم حس میکنم توی خودم یه جوری شدم انگار یه جهش توی جهان های موازی خودم انجام دادم. انگار توی چند روز یه آدم دیگه شدم. نمیدونم چم شده...